پناه بردن مردگان به آیة الله گلپایگانی(ره)

مرحوم آقا سید جمال الدین گلپایگانی(ره) می‌فرمود:

" روزی برای زیارت اهل قبور در نجف اشرف به وادی السلام رفتم هوا بسیار گرم بود پس از ادای نماز ظهر از شدت گرما در میان وادی در زیر طاقی که بر سر دیوار روی قبری زده بودند نشستم.

آنجا سایه بود. عمامه را برداشته و عبا را کنار زدم. و شطب(چپق کوچک) را روشن کردم که قدری استراحت نموده و برگردم.

در این حال دیدم جماعتی از مردگان با لباس‌های پاره و مندرس و با وضعی بسیار کثیف به سوی من آمدند و از من طلب شفاعت می‌کردند که آقا بیا و به فریاد ما برس که وضع ما بد است تو از خدا بخواه که ما را عفو کند.

این مردگان شیوخی بودند از عرب که در دنیا مستکبرانه زندگی می‌نمودند و قبورشان در اطراف همان قبری بود که من بر روی آن نشسته بودم. در التماس خود مصرانه الحاح می‌نمودند و التجاء داشتند.

من هم اوقاتم تلخ شد. همه را رد کردم و گفتم: ای بی‌انصاف‌ها شما در دنیا زندگی کردید و مال مردم را خوردید و جنایت کردید و حق ضعیف و یتیم و هر بی‌پناهی را ربودید و ما هر چه فریاد کشیدیم گوش ندادید. حالا آمدید و می‌گوئید که شفاعت کن. بروید گم شوید ای مستکبران." ایشان همه را رد کردند و پراکنده شدند. اما بعضی‌ها را شفاعت می‌کنند.

منبع: کتاب جمال عرفان